Avinjonska deklaracija i štrajk glađu

“Avinjonska deklaracija” objavljena je 20. jula 1995. godine za vrijeme Avignonskog pozorišnog i plesnog festivala. Pokrenuo ga je festival kao odgovor na osvajanje Srebrenice od strane Vojske Republike Srpske, napuštanje sigurne zone UN-a, masovnu deportaciju stanovništva i prve vijesti o masovnim zločinima nad muškarcima. Oštro je kritizirala političke, vojne i moralne izbore međunarodne zajednice tokom rata i zatražila “radikalni i održivi preokret politike”.

Među njenim zahtjevima bila je također i ostavka generalnog sekretara UN-a Boutros Boutros Ghali-ja i hitna istraga MKSJ-a protiv poznatih počinilaca “etničkog čišćenja” u Srebrenici. Tekst je također izričito podržao “Deklaraciju o slobodnom i jedinstvenom Sarajevu”, koju su godinu dana prije toga pokrenuli građani Sarajeva.

Kako bi pojačali pritisak na francusku vladu i javno mnijenje, pet renomiranih koreografa i scenskih reditelja započelo je 5. avgusta štrajk glađu: Maguy Marin, Emmanuel de Véricourt, Ariane Mnouchkine, Olivier Py i François Tanguy. Štrajk se održao u u La Cartoucherie (blizu Pariza), sjedištu “Theatre du Soleil”, u režiji Ariane Mnouchkine. Trajao je četiri sedmice i bio je popraćen mnogim sastancima i javnim aktivnostima kojima se nastojala skrenuti pažnja na stanje u Bosni i Hercegovini.

U ovom vremenskom periodu, također su organizovane i dnevne radio komunikacije između štrajkača glađu i javnih ličnosti u Sarajevu i drugim gradovima u Bosni i Hercegovini. Među njima su bili Adil Kulenović, Zlatko Dizdarević, Hanifa Kapidžić, Zoran Udovičić, Zdravko Grebo, Nermina Kurspahić, Kemal Muftić, Selim Bešlagić, Miro Lazović i Jakob Finci.

Štrajk glađu je završio nakon što je NATO započeo operaciju bombardovanja položaja Vojske Republike Srpske.