Dezerteri iz bivše Jugoslavije

Tokom ratova u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini, procjenjuje se da je najmanje 100.000 ljudi odbilo pristupiti vojsci ili je dezertiralo. Ovo je posebno bilo rasprostranjeno među muškarcima u Srbiji koji su odbili da se pridruže Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA) ili su dezertirali. Tokom rata u BiH, srpski dezerteri su se, na primjer, skrivali u Beogradu, a grupe poput Žena u crnom pokušavale su im pomoći, pronalazeći skloništa, savjetovanje ili pokušavajući organizirati njihov bijeg u druge zemlje.

U Evropi općenito, postojale su različite inicijative za podršku tim dezerterima, čak i više jer su zemlje Evropske unije odbile dati azil ili drugi pravni status tim dezerterima. Evropski parlament je 28. oktobra 1993. godine jednoglasno usvojio rezoluciju koja se odnosi na bivšu Jugoslaviju, tražeći od Evropskog savjeta i država članica da prihvate dezertere i one koji su odbili da budu pozvani, da ih zaštite statutom, da ne dozvole njihovo protjerivanje te da im se omogući profesionalni razvoj. Ubrzo nakon toga, Evropski građanski forum pokrenuo je međunarodnu kampanju u 16 evropskih zemalja kako bi ohrabrio države da se pridržavaju ove rezolucije i da općine i pojedinci pozdrave i podrže prebjegle. “Ako ne podržimo mlade koji odbacuju ovaj rat i nacionalizam, dozvolit ćemo onima koji su uvijek zagovarali vojna rješenja da nam nametnu svoju viziju budućnosti.” Oko 100.000 ljudi potpisalo je ovu peticiju u Evropi, među njima i istaknute ličnosti kao što su Gyorgy Konrad, Yehudi Menuhin i Umberto Eco. Vlade nisu sprovodile zahtjeve rezolucije i peticije, a ponekad su i protjerivale dezertere u Srbiju. Međutim, neke vlasti su pružile zvaničnu podršku, kao što je grad Münster u Njemačkoj, koji je 1996. godine donio odluku da dezerterima odobri boravišnu dozvolu i plati im životne troškove za jednu godinu.